BURN-OUT DAGBOEK – jan 2015
Ik word helemaal teruggeworpen op mezelf.
Wie ben ik?
Dat weet ik niet eens!
Alle uiterlijkheden die me definiëren zijn weggevallen: mijn werk, hobby’s, sociale contacten, ….. Er blijft enkel een grote leegte over.
Chaos.
Niets is zeker.
Ik heb er lang tegen gevochten, tegen het niet-weten. Maar ik ben op het punt dat ik nu ook te moe ben geworden om nog langer te vechten. Ik laat het los. Ik geef me over aan de leegte, aan het zwarte gat….
En wat blijkt…. Deze leegt wordt plots een ruimte die zich weer kan vullen met mogelijkheden. Wanneer niets meer zeker is, wordt alles weer mogelijk, zeggen ze. Dit voelde ik vandaag ook toen ik mijn dagelijkse wandeling maakte!
Plots voelt die zware schrikbarende leegte als een fijn uitgestrekt veld van mogelijkheden! Een leegte, een ruimte om in te bewegen, om in te voelen, te experimenteren.
Een leegt om zonder afleiding te ontdekken wie ik werkelijk ben.
Waar sta ik voor en wat wil ik? Een leegte om in alle rust verbinding te maken met mijn authentieke zelf. Met mijn basis.
Met mijn ziel en mijn zielskwaliteiten. Met wat ik hier kom doen. Met datgene waar ik voor “leef”, wat me levend maakt en doet bruisen van energie. Leegte om dit te ontdekken.
Na de turbulentie van de chaos is er nu rust, aanvaarding. Er is geen haast en ik moet nergens heen. Na het vechten is er nu openheid en ontvankelijkheid voor datgene wat zich wil laten horen en zien. Het voelt OK nu om het niet te weten. Om nu ERVAREND te gaan ontdekken wat me plezier geeft en weer levend maakt….
In dit zwarte gat is er de ruimte tot het her-ontdekken van mijn eigen natuur. Mijn eigen authenticiteit. Diegene die ik in de drukte van onze maatschappij niet meer kon horen. Onze MEER-DRUKKER-MOOIER-SNELLER-IK VERTEL JE WEL WAT JE NODIG HEBT MAATSCHAPPIJ die verantwoordelijk is voor meer dan 1500 ziektebeelden. Ziektes die je authentieke ik vertroebelen, vernietigen, op de achtergrond zetten, verzwakken, … Tot je authentieke ik dreigt te sterven en je in een laatste poging tot overleven een halt toe roept.
Wanneer ik naar mijn authentieke ik begin te luisteren en deze terug de plaats geef die zij verdient, kan de genezing beginnen. Ik voel dat ik de bodem bereikt heb, het punt van aanvaarding. Het punt waarover mijn therapeut sprak. Zij vertelde me dat ik pas kon herstellen als er aanvaarding was. Dat was in de eerste maand van mijn Burn-Out. En ik weet nog dat ik dacht: “Ik heb het toch aanvaard. Anders zou ik hier niet zitten.”
Maar zo simpel was het niet. Mentaal beseffen dat ik een burn-out had, is niet hetzelfde als aanvaarden, voel ik nu. MAANDEN heb ik nog gevochten, schortcuts proberen te nemen, ontkennen dat ik dingen niet meer aankon, forceren, er een uitdaging van maken om snel te herstellen, …… Alles is gepasseerd om maar bezig te blijven en (onbewust) niet te aanvaarden dat ik burn-out was. Ik bleef mentaal in de vecht-en vlucht modus zitten terwijl mijn lichaam het helemaal had opgegeven.
Maar plots was het daar vandaag. Het besef dat ik even nergens heen ga. Het besef dat ik niets hoef. Het besef dat ik tijd krijg. Het besef dat er geen haast is. Het besef dat deze tijd me gegund wordt. Tijd om te niksen, tijd om te (laten) ZIJN, tijd om te voelen, …. En dat het helemaal OK is om het niet te weten op dit moment. En daar ging hij….. die zware last die ik al maanden meedroeg. Ik voelde hem gewoon van me afglijden bij het besef dat het helemaal OK is om het een periode in je leven helemaal niet te weten. En dat de wereld daar niet mee vergaat. Die blijft wel verder draaien. Ook zonder mij.
ZO voelt aanvaarding dus! Die lijkt er nu dus te zijn. Ik heb er vrede mee dat ik het niet weet en dat mijn lei weer blanco is…. Ik begin opnieuw. En daar was ook het besef dat ik weer kon opbouwen zoals IK wou.
Ik neem nu de tijd om mijn authentieke ik te voeden , ik leer haar beschermen, ik ondersteun haar, luister nieuwsgierig en vier haar… Stilaan heb ik al die (ziekmakende) externe factoren van onze maatschappij niet langer nodig. De maatschappij hoeft mij niet meer te vertellen wat goed is voor me. Dat begin ik langzaam weer zelf te voelen!
Ik kan steeds meer en meer de ‘onbruikbare’ dingen naast me neerleggen. Dingen die ik DACHT nodig te hebben maar die me in wezen niet echt voedden. Zo verdwijnen er bepaalde relaties of vriendschappen. Zo kunnen bepaalde hobby’s of werkzaamheden gaan veranderen of verdwijnen.
Ik ben me steeds bewuster van wat ik ECHT nodig heb. In feedback met mijn omgeving. Mijn bewustzijn vergroot. Ik ben niet veranderd maar net veel sterker geworden wie ik echt ben. Voor mij voelt dit helemaal juist.
Voor mijn omgeving is het een hele verandering. Zij zijn het niet gewend om me in mijn eigen kracht te zien. Zij zijn het niet gewoon een ‘nee’ te krijgen op hun verzoeken. Zij zijn het niet gewoon dat ik tijd uittrek voor zelfzorg. Dit maakt hen onwennig, verward, angstig of ongerust…..
Het is aan mij om hier attent op te zijn terwijl ik toch voor mijn eigen hernieuwde energie en zelfzorg blijf kiezen. Ik blijf openstaan om te ontvangen: nieuwe inzichten, nieuwe energie, nieuwe mogelijkheden, nieuwe gedachten, nieuwe ont-moetingen, ….
En in het achterhoofd onthoud ik dat wanneer ik mezelf lang genoeg laat ontvangen, er een nieuwe vorm van mezelf te voorschijn komt. En vanuit deze nieuwe vorm van mezelf zal er ook een nieuwe vorm van geven ontstaan. Eentje die authentieker is, voller en waarbij ik mezelf ook respecteer en voed.
